...til sjávar

Jeg hefi hugsað mér að hefja blogg leikin að nýju með einhverju sniði.

Það hefur eitt og annað á dagana drifið síðasta mánuðinn eða svo.

Ef ég stikla á því stærsta þá mundi listinn líta svona út.

- Akkorðsvinna í garðyrkju og hellulögnum með Johan félaga mínum.
- Ýmsar lagfæringar á íbúðinni við Lombardigötuna.
- Baðherbergið klárað.
- Flutningur undirbúin.
- Keypt verulega inn af ýmsum heimilismunum.
- Búslóðinni pakkað saman.
- Öllu komið í gám.
- Gengið frá íbúðarkaupum og starfssamningi.
- Hverfið og samferðamenn hvaddir.

...Nú erum við komin heim á hina ástkæru fósturfold og munum hefja hér búskap að nýju.

Júnífærslan.!

Það hefur verið rólegt yfir síðunni undanfarin mánuð. Eftir góða ferð á heimahagana um sjómannadaginn tók veruleikinn við hér í sjóðheitri Kaupmannahöfn. Tengdaorldrarnir koum hingað til okkar í vikutíma og eins og endranær var tekið til við lagfæringar og endurnýjun á lagnakerfum íbúðarinnar, með stórpíparann í framsætinu. Baðhebergið var rifið í agnir og er nú á leið með að verða mönnum sæmandi með nýjum flísmu í hólf og gólf ásamt innréttingum. Það gekk ekki þrautalaust fyrir sig og gerir enn, en allt saman færist verkið löturlega fram á við.

Skipulagsverkefnið sem ég að vinna að með frænda sat sem fastast á hakanum, þó svo að undirritaður klóraði af fremsta megni í bakkan og las hin miklu fræði á milli tarna. Verkefnið er nú á fullri ferð þó svo að við máttum játa okkur sigraða ganvart tímamörkum keppninnar í Noregi. Síðasta vika hefur verið mjög annasöm og verkefninu miðað geysivel, en tíminn var of naumur og ekki bætti úr skák að skilin voru einum degi fyrr en við höfðum talið.

Um miðjan mánuðin fórum við fjölskyldan í sumarbústað með Halli, Hönnu og börnum. Bústaðurinn er staðsettur við litlabeltið, litlu sunnan við Kolding. Dvölin var yndisleg en samviskan var þó að angra undirritaðan ótt og títt. Við stunduðum sjósundið með miklum móð vopnuð kafaragleraugum, blöðkum og munnstút. Undan ströndinni eru mikil krabbamið og dunduðum við okkur við að veiða þessar skepnur sem reyndist hin besta skemmtun.

Í lok dvalarinnar sem innihélt ferð í Legoland og safaripark keyrðum við yfir til Þýskalands og heimsóttum Flensburg. Borgin er virkilega falleg eins og flestar þessara gömlu evrópsku hafnarborga sem sveipaðar eru söguslóðum frá fjöruborði að kirkjuturnum. Einnig litum við í landamæraverslanirnar og keyptum sitt lítið af hverju, aðallega leikföng fyrir ungana. Verðlagið þar er mjög hagstætt og þá sérstkalega á guðveigunum. Rafmagnstæki og annað glingur er einnig á góðu verði og ekki myndi mig undra það að við gerðum okkur eina ferð þarna suðureftir til að versla í gáminn.

Þessi helgi sem og síðusta daga hefur verið tileinkuð verkefnavinnu, þar sem endnaleg skil eiga að vera á mánudag og próf á fimmtudag. Nú er að duga eða drepast.

Hnittin tilsvör. - maður er það sem maður étur.!

Ég hef alltaf haft gaman af hnittnum tilsvörum. Held svei mér þá að það séu gáfumerki að geta svarað fyrir sig á þann hátt að staði og stund sé lyft á hærra plan. Margir samferðamenn mínir eru einstaklega góðir í slíkum tilsvörum og þá ekki síst frændur mínir í föðurlegg.

Frændi minn mætti í skólann á mánudagsmorgni fyrir stuttu og var heldur framlár eftir ævintýri helgarinnar. Að sögn var hann með kærustuna í heimsókn alla helgina. Ég tók skilningsríkur undir og bætti úr með að segja að hann væri nú svolítið tussulegur að sjá. Frændi snéri sér við og sagði ..."nú, maður er það sem maður étur!"

góður.!

Sunnudagur með gráan himinn.

Í gær lá svo leiðin á hið árvissa karneval í fælledparken. Þar var margt um mannin og mikið að sjá og gera. Ekkert varð úr boðuðu regni og meira segja léku einn og eins sólargeisli um andlit manns. Óliver var glaður með uppátækið og vildi ólmur fylgjast með léttklæddum meyjum dansa brjálaðan samba við dúndrandi bumbuslátt, hann byrjaði meira að segja að dilla sér.

Karen reyndi hvað hún gat til þess að ná góðum myndum á gemsan sinn og tróðst og tróðst í mannþvögunni, árangurinn varð því miður heldur magur.

Óliver fékk helíum blöðru í hests-líki. Pabbinn á erfitt með að standast biðjandi auga barnana þrátt fyrir góðan ásetning og "nei" svör fyrstu 18 skiptin sem spurt er. Það stóð 20 kr með stórum stöfum á skiltinu og ég lét til til leiðast og pantaði blöðruna. Afgreiðslumaðurinn sem seldi blöðrurnar úr skottinu á mözdu druslu rukkaði mig um 50 krónur. Ég rak upp stór augu og benti á skiltið. "Jez, jezz" sagði hann "it is fra twenty crowns" og benti á orðið fra sem var útmáð og skrifað með míkróletri í einu horninu á skiltinu.

Á svæðinu voru að sjálfsögðu Inkarnir í ægilegum múnderingum og spiluðu á panflautur við undirspil af dramatísku trumbuspili. Karen fannst þessi músik flott og hlustaði af einlægni. Ég bauðst til að kaupa disk af indíanaklæddum dananum sem gekk um og reyndi að selja diska sem hann sagði spilaða af sjálfu bandinu. Ég keypti einn á 120 kr og þóttist nokkuð ánægður þar sem sölumaðurinn sagði diskinn vera algera næringu fyrir sálina. Hann benti meira að segja aftan á diskinn og sagði "þetta lag eru þeir að spila núna "ohna na" ...og þá var ég seldur!

Þegar heim var komið var diskurinn settur í tækið og hvílík vonbrigði. Meira og minna allt spilað á syntheseizer og meira að segja sungið á ensku á nokkrum lögum. Eftir að hafa skoðað hann nánar komst ég að því að þetta er fjöldaframleitt í póllandi og ekkert orginalt við þetta. Ég sem hafði haldið mig vera væri að kaupa eitt lítið stykki Inka kúltur sat nú svikin í stofunni með pólskt tölvupopp klætt í indíánafjaðrir.

Disknum hlotnaðist strax þann vafasama heiður að verða einn lélegasti og mesty korní diskurinn í safninu og er þá af ýmsu að taka, til dæmis, Celin Dion on pan pipes, the latin album og celtic spirits.

Fasteignasalar á ferð.

Undanfarnar vikur höfum við tekið á móti góðum slatta af fasteignasölum sem komnir eru að gera okkur tilboð. Þetta fólk með hið tvísýna orðspor hefur nú komið að öllu leyti vel fyrir og gert og góð tilboð. Tíminn til fasteignaviðskipta er ekki sérlega góður nú um stundir, með tilliti til þeirra sem eru að selja þar sem verðið hefur hríðlækkað og margar eignir á sölu. Við erum þó ekki af baki dottinn og köstum okkur útí þetta ferli.

Fasteignasalarnir hafa allir sett upp álíka verð fyrir fasteignina og þess vegna er nokkuð ljóst hvað mun koma í okkar hlut. Við getum ekki annað en verið ánægð þar sem íbúðin hefur hækkað mjög síðan að festum kaup á henni. En manni verður oft hugsað til þess ef við hefðum selt fyrir ca. 20 mánuðum, þá ætti maður aukalega fyrir lexusjeppanum, tjaldvagni og snjósleða. En svona er þessi markaður, já og lífið sjálft, ekki möguleiki fyrir okkur hina sauðheimsku leikmenn að átta sig á neinu eða sjá hlutina fyrir.

En til að gera íbúðina enn söluvænlegri en hún er, þá verður lappað uppá eldhús og bað. En sjaldan hefur íbúðin verið svo hrein og fín í svo langan tíma í einu þar sem þessir matsmenn koma og fara með nokurra daga millibili. Íbúðin er alltaf eins og klippt úr "húsi og hýbíli" og fyrir algera tilviljun er alltaf mjúkur jazz í græjunum og fersk blóm á borðstofuborðinu.

En þessa dagana er frúin á klakanum og leita að húsnæði til að hýsa okkur næstu 1 - 2 vetur, á meðan við reynum að kaupa lóð og byggja. Ætlunin er að freista þess að fá lóð í Úlfarsfellinu og byggja gott einbýli, en við sjáum hvað setur, byrjum á sæmilegri íbúð einhversstaðar í úthverfunum.

Lónlí laugardagskvöld

Þessa dagana er ég í hlutverki grasekkils með tvö elstu börnin. Frúin skellti sér til Íslands á þriðjudaginn til þess að athuga með húsnæði og skólavist. Svo var náttúrulega kærkomið tækifærið að fara með Ísabel litlu til ömmu og afa.

En þetta hefur allt saman gengið bærilega síðan að Sonja fór, börnin hafa mætt á réttum tíma í skóla og leikskóla, fengið að borða, föt til skiptana, sofnað fyrir miðnætti, og eru bara nokkuð hrein og stríluð. Er ekki hissa á að manni verði bara meira úr verki þegar ábyrgðin hvílir öll á manni sjálfum.

Á fimmtudaginn kom svo Tryggvi og börnin í mat til okkar. Við elduðum grænmetislasagne að hætti bóndans, en þessi réttur hefur skapað mér guðdómlegan status meðal vina og ættingja.

Í gær fór Karen í afmæli til Stellu vinkonu sinnar. Stella þessi á mjög svo flippaða foreldra sem reka vinsælasta kaffihúsið hér í suðurenda Kaupmannahafnar. Þau hafa inrréttað íbúðina sem eitt stórt leiksvæði fyrir dæturnar þar sem litagleðin er í allgleymi. Og skiljanlega finnst Karen æðislegt að koma til hennar, svo hafa þau öll einstaklega þægilega nærveru.

Embla dóttir Tryggva bauð okkur svo í tólf ára amæli sitt í morgun. Þar var á boðstólnum brauð og bollur að dönskum sið, en enginn gammel dansk.! Ætlunin var að kíkja á karnevalið sem er haldið þessa dagana í Fælledparken en vegna þreytu og yfirvofandi sudda og rigningu var því frestað til morguns. Þá verður smurt nesti og arkað af stað. Færeyingarnir sóttu fast að mér í byrjun vikunnar að ég kæmi með Íslenska sveit í róðrakeppni sem haldin var í dag hér í norðurenda borgarinnar. Því miður tókst það ekki vegna lítils fyrirvara, en norðurlandakeppnin þann 9. júní verður dagurinn þar sem þjóðfáni okkar verður dreginn hátt að húni á Ishøj Regatta.!

Þessa stundina er ég að vinna að verkefni okkar Jóns Rafnars og gengur bara þokkalega. Á morgun verður svo reynt að klára Ósvaraverkefnið. Á borðstofuborðinu er kaldur Carlsberg innan um skólabækurnar og Thomas Helmig hljómar í bakgrunninum með "nu hvor du har brændt mig af".

Lónlí laugardagskvöld með léttu sniði

Europan 9

Um þessar mundir er ég að fást við hanna bæjarskipulag fyrir bæ í vestur-Noregi. Verkefnið er unnið inna skólans og erum við tveir saman um að vinna það, ég og frændi minn Jón Rafnar Benjamínsson. Verkefnið verður svo sent inn í stóra evrópska hönnunarkeppni Europan 9. Verkefnið er gríðarlega skemmtilegt og margir spennandi þættir í því, mörg úrlausnarefni.

Bærinn heitir Odda og er innst inni í Hardangerfjorden, sem er þriðji lengsti fjörður í veröldinni. Odda er gamall iðnaðarbær, en var áður einhver mest sótti ferðamannastaður í skandinavíu og var sérstaklega vinsæll meðal evrópska kóngafólksins. Þarna bjó svo Arndís systir mín með börn og buru í ein átta ár.

Ég man vel þegar við hjónin keyrðum þangað með Karen Emblu jólin 2001 og hversu mikilfengelg sú upplifun var að sjá þetta landslag.

En verkefnið gengur í stuttu máli út á að endurgera og skipulaggja miðbæjarstæðið og hafnarsvæðið. Samhliða þeim verkenum vinnum við frændurnir að ritgerð um Landscape urbanism og leysum ákveðin teorísk úrlausnarefni.

Svo bíður lokaverkefnið handan við hornið......

Fermingarafmælið og árið 1987

Á sjómannadaginn verður haldið 20 ára fermingarafmæli ´73 árgangsins frá Bolungarvík. Það virðist ætla verða góð mæting samkvæmt nýjustu meldingum og ekki annað að ætla en að þetta verði gott geim og skemmtilegir endurfundir.

Ég er sjálfur búin að tryggja mér flugmiða til landsins og vestur, og er bara farið að hlakka mikið til.

Það var nú reyndar nett sjokk að uppgötva að það væru 20 ár liðin frá fermingu. "Tíminn líður hratt á gervihnattaöld", söng Pálmi Gunn í Bergen 1986 og hefur reynst sannspár með ólíkindum.

Ég man ótrúlega vel eftir fermingarárinu 1987. Þá fór ég fyrst til útlanda, fékk vasadiskó og ný skíði, lærði að beita, varð íslandsmeistari og valinn í nemendaráð grunnskólans, saumaði mér leðurstuttbuxur, og greiddi mér eins og Billy Idol.

Tónlistin sem ég man eftir og minna mig á þetta ár er til dæmis, (sérstaklega æfinga og keppnisferðina til Þýskalands).
Cest´la vie með Robbie Neville.
Don´t dream its over með Crowded house.
Lean On Me með Club Nouveau.
Lady In Red með Chris De Burgh.
Died In Your Arms með Cutting Crew
Mony, Mony með Billy Idol.
...sem sagt, hafði ég mjög þroskaðan tónlistasmekk!

Síðan hefur margt vatn runnið til sjávar og gaman verður að hitta gömlu bekkjarfélagana við ósinn á ný.

Með eilífa standpínu

Ónefndur breskur sölumaður hefur haft holdris samfleytt í meira en sjö ár, samkvæmt frétt BT. Karlgreyið hefur gengist undir margar aðgerðir til að draga úr risinu en ekkert gengið. Nú er víst svo komið að hann getur ekki sinnt starfi sínu sem skildi, þar sem spjótið rekst utan í allt og alla, flestum til ama.

Þetta eru mikil vandræði, en undarlegt að þetta skuli rata í heimsfréttirnar. Það er kannski vegna þess að maðurinn er komin af unglingsárunum. Veit ekki betur en að álíka ástand hafi verið á flestum mínum bekkjarfélugum árum saman og ekki þótt merkilegt, heldur voru menn stoltir og metuðust um fegurð, stærð og yfirbragð.

Í minni sveit höfðu menn ráð við svona pínum, eða öllu heldur ráð við að ná hröðu "ris-sigi". Bændurnir í Ávíkunum sögðu kunna besta ráðið til að veita mönnum ráðningu sem gerst höfðu ágengir við húsfreyjurnar og jafnvel náð fram sínum vilja. Þeir vildu binda viðkomandi við eldhúskoll og láta húsfreyjuna nudda ærlega lífi í vininn. Þegar risið yrði sem hæst, þá tækju bændurnir lítin lurk, hels með litlum nöglum og lemdu í reðinn þar til hjónadjöfullinn grátbæði sér vægðar. Bændurnir sögðu þetta ráð algerlega óbrigðult, en verst hve limurinn misti risið hratt. Ekki fylgdi sögunni hvort þetta hafi í raun verið reynt, en ekki skildi mig þó undra það.

Myndir frá körfuboltamótinu í Rungsted.

Ég er búin að setja nokkrar svipmyndir af Karen inná myndasíðuna mína. Myndirnar eru allar teknar á körfuboltamótinu í Rungsted, laugardaginn 6. maí.

Nei nei ég var bara að skíta.

Það var nokkuð skopleg frétt sem birtist á BT vefnum í dag. Maður einn var á tali við vinkonu sína snemma sunnudagsmorgun. Í miðju símtalinu heyrði konan undarleg hljóð á hinum enda línunnar og í sömu andrá slitnaði símtalið. Konan sem óttaðist hins versta um afdrif vinar síns hringdi í ofboði á lögreglu og sjúkrabíl. Þegar hersingin öll mætti á staðinn, komu þau að manngreyinu á dollunni með pípandi ræpu. Hann baðst að sjálfsögðu sér forláts en sagðist hafa skellt á vinkonuna þegar ræpan skall á honum algerlega fyrirvaralaust.

Ég man eftir einum sketch hjá tvíhöfða þar sem Sigurjón Kjartansson er að tala í síma við einhverja dömu leikna af Jóni Gnarr. Í miðju símtalinu fara að berast mikil óhljóð frá Sigurjóni í gegnum síman, daman bregst hin ókvæða við og spyr, "hvað ertu að gera, ertu að runka þér.?". "Nei, nei" svarar Sigurjón, "ég er bara að skíta".

Við getum öll lært eitthvað af þessu og sérstaklega norðmaðurinn, að að vera heiðarleg og ekki vera feimin við að tala í síman með maður er að skíta. Einn góður föðurbróðir minn hefur sagt mér að varla sé hægt að nýta tíman betur á kamrinum en í spjalli við gamla vini og ætmenni. Það væri jafnvel hægt að ljúka bankaerindum þrútin, með andnauð og skerandi sársaukan við að fæða afkvæmi chilikássu gærkvöldsins.

Karen gerir garðinn frægan.

Í gær tóku stelpurnar frá BK Amager þátt í nokkuð stóru körfuboltamóti norður í Rungsted. Ég og Karen fórum á fætur klukkan 06:00 og tóku lestina, ferð sem tók allt í allt um 1 og 1/2 klst. Mótið byrjaði kl. 08:00 og var síðasti leikur leikinn um sexleytið. Stelpuranr léku sjö leiki í allt og stóðu sig með stakri prýði. Þær unnu alla leikina nema einn, en það var á móti stelpunum frá Hróarskeldu. Leikurinn tapaðist 13 - 21, en stelpurnar frá hróarskeldu voru allar ári eða tveimur eldri. Karen stóð sig vel á mótinu, en þreytan var að sjálfsögðu farin að segja til sín í lokin.

Stelpurnar komust í úrslit og urðu þá að mæta stóru stelpunum frá Hróarskeldu aftur sem unnu höfðu alla leikina sína. Karen sem aldrei áður hafði átt möguleika á að eignast gullverðlaun varð frekar stressuð og taugaóstyrk af spennunni. Ég hughreysti hana og bað hana að nýta orkuna inni á vellinum og gefa allt sem hún ætti, hún fengi aðeins einn séns, og það var núna.

Þegar leikurinn byrjaði voru bæði liðin mjög ákveðin og leikurinn strax í járnum. Okkar stelpur vörðust eins og ljón og stóru stelpurnar fengu aldrei frið til að spila sitt spil. Eftir 1. fjóðrung var staðan 5 - 6 fyrir hróarskeldu. Karen hvíldi 2. fjórðung, en hvorugt liðið náði þá að skora og leikurinn gríðarlega jafn. Í 3. fjórðung kom Karen aftur inná, með glampa í augum og gríðarlega einbeitt.

3. fjórðungur byrjaði með látum og Karen sýndi strax góða takta í vörninni. Hún stal öllum boltum sem komu inní teiginn og átti 2 glæsileg hraðaupphlaup í röð sem enduðu með skori. Hún fékk vítaskot í kjölfarið á öðru og skoraði úr því. Í einni sókninni reif hún sig lausa frá 3 andstæðingum, snéri sér við og lét vaða á körfuna, og beint ofan í. Karen sem hlaut mikið lof fyrir frammistöðuna skoraði 9 stig af 21 stigi liðsins. En BK Amager vann leikinn að sjálfsögðu, þar sem Hróarskeldu stelpurnar skoruðu ekki nema 2 stig, síðustu 3 leikhlutunum.

Það var því þreytt og stolt dama sem kom heim með verðlauanpening um hálsinn og viðukenningaskjal og magnaða frásögn í farteskinu.

Mér líst vel á...

Það sem mér líst vel á þessa dagana og sem lyftir sinninu nokkrar tommur er:

...Addi kitta Gau í kosningabaráttunni.
...Veðrið í Danmörku.
...Mugison.
...Nýja klippingin hjá Sonju.
...Tilvonandi bekkjarmót.
...Nýji mp4 spilarinn okkar.
...Matreiðslubækur Jamie Oliver.
...Námslokin í augnsýn.
...Góðar atvinnuhorfur.

Jóhann Jóhannsson

Ég keypti mér nýverið geisladisk sem ber nafnið ibm 14c1, a users manual, sem inniheldur tónverk í 5 hlutum eftir Jóhann Jóhannson. Þessi diskur fékk alveg frábæra dóma hér í Danmörku, sem varð til þess að síðustu krónurnar voru hífðar upp úr slitnum gallabuxunum og réttar Þórhalli í 12 tónum.

Tónlistinn á disknum leggur einfaldlega línurnar fyrir nútímavæðingu klassískar tónlistar. Tónlistin er dramatísk, ljóðræn og poppuð í senn sem fær hárin til að rísa í hrifningu.

Ein bestu tónlistarkaup það sem af er ári.

pínlegar kóngasleikjur

Það fór hrollur um mig um daginn þegar ég sá krónprinsinn segja frá fæðingu dóttur sinnar fyrir framan stóran skara af blaðmönnum og ljósmyndurum. Honu þótti þetta augljóslega óþægilegt og skammaðist sín fyrir athyglina sem þessir þörfustu þjónar samfélagsins sýndu fæðingunni. Það krepptust tærnar á mér yfir þessari slepju og upphefð á venjulegu mennsku fólki sem eignast börn eins flestir aðrir.

Svo klikktu blöðin út með að helga 15-20 síðum undir fæðinguna. Langar greinar voru skrifaðar um hugsanlegt nafn, hverjir höfðu fæðst sama dag, hvernig yrði að vera litla systir, hvernig yrði fyrir bróðirinn að vera stóri bróðir, og álíka innantóm umfjöllun og spekulasjónir um ekki neitt. Merkilegast er þó að fagfólk úr hinum ýmsu fögum stendur í röðum til að ræða þetta við pressuna, eins og um stóra samfélagslega krössgötu sé að ræða.

Mér hefur alltaf fundist það bera vott um lélega þjóðernisvitund, sjálfsmat og síðast en ekki síst hundslega hlýðni að aðhyllast konungsríkjum. Það er ótrúlegt að þróuðustu samfélög heimsins skuli aðhyllast svona ævagamla stofnun sem ekki snýst um annað en lífstíl og lúxus, borið á baki hryllilegrar og blóði drifinnar sögu.

Niður með konungsdæmin.

Greene gerir hosur sínar grænar

Karlinn hann Charles Greene er ekki af baki dottin með að útvega mér 8 milljónir punda. Hann sendi mér langt bréf um það hvernig við ættum að aðhafast gagnvart bankanum til að ná út þessum miklu fjármunum. Ég á að þykjast vera ættingi hins látna og gera kröfu í reikningana í hans nafni. Þetta er með öllu áhættulaust að hans sögn en verður að fara hljóðlega. Ég á víst að senda honum vegabréfið mitt og aðrar upplýsingar. - fyrir 8 mio. pund getur hann líka fengið sundskírteinið mitt ef því er að skipta.

Kannski að ég biðji um það sama, sjáum hvað setur.!

sól og hiti, Óliver á hlaupum og ein æskuminning.!

Í dag líkt og síðustu daga hefur veðrið verið með eindæmum gott. Hitinn hefur slagað upp í 25 stig, himininn heiður og blár og blíður andvarinn bært nýútsprungnum laufblöðum trjánna. Danir sem elska sumarið meira en nokkurt annað, umbreytast úr fölu og kappklæddu vetrarhyski í kosmópólitískt, léttklædd happycrowd með roða í kinnum.

Eftir körfuboltaleikinn hjá Karen Emblu á hinni stríðshrjáðu Norðurbrú röltum við fjölskyldan öll niður í miðbæ. Við slentruðum aðeins um og ákváðum að kaupa og skyndibitamnat og koma okkur fyrir í Kongens Have og leyfa krökkunum að tæta á grasvíðáttunum sem þar eru. Og við vorum víst ekki þau einu sem voru í þeim hugleiðingum. Í garðinum sátu trendís og minna trendís í hundraða eða þúsundatali líkt og keisaramörgæsirnar á suðurskautslandinu og kastaði frisbíum, sparkaði um með sandsekkjum, drakk hvítvín, las bækur, át samlokur, spilaði betanque og síðast en ekki síst bara var á staðnum með sitt lúkk.

Við komum okkur fyrir við stórt kirsuberjatré í fullum blóma og lögðum undir okkur síðasta lausa bletinn, snæddum ítalska böku og drukkum djús með.

Óliver fékk stórkostlegt víðáttubrjálæði og ætti um grundir og haga á leifturhraða. Hann hljóp bara í eina átt, í burtu! -og án þess að líta við. Flagsandi og gyllta faxið hvarf hvað eftir annað innan um trén og mannfjöldann og ég fann hvernig magasárið byrjaði að kræla á sér á hröðum eltingarleiknum. Kappin leit aldrei um öxl, heldur einsetti sér að hrella allar þær dúfur og smádýr sem urðu á vegi hans og að koma sér sem lengst í burtu. Hann hrasaði, meiddi sig, missti öll sín prik og spítur en ekkert virtist stöðva hann. Eitt auganblik leit hann þó við, en sá mig ekki og hélt samt áfram. Ég náði kappanum þegar hann var að fara útúr garðinum, og þá varð hann nokkuð smeykur og setti á sig smá skeifu, það var eins og hann vissi að hann var einn og týndur. En virtist þó borubrattur, með prik í öllum vösum og sár á olnbogunum.

Hann hefur þetta víst úr föðurættini. Ég var víst bundinn við snúrustaurinn á sama aldri þegar ég bjó á grundunum í víkinni, var víst alltaf æðandi um allt. Foreldrarnir mínir voru víst smeykir um að ég dytti ofan í eina loðnuþrónna í síldarverksmiðjunni, en við bjuggum víst ekki nema um 5 metra frá þeim. Ég man alltaf eftir hvað bærinn handan árinnar heillaði, ég slapp einhvern tíman úr prísundinni og komst alla leið út að skíli. Ég hafði aldrei séð aðra eins dýrð, hvítt sjúkraskílið var umlukið dýrðlegum ljóma þar sem ég stóð við pósthúsið eða EG. Ein af mínum allra fyrstu æskuminningum.

Charles Greene býður mér 30% af 25 miljónum punda

Ég fékk fyrir nokkrum dögum sent bréf á mailið mitt frá manni sem kallar sig Charles Greene. Hann segist í bréfinu vera einhversskonar fulltrúi (Senior Audit Oficer) hjá bresku bankasamstæðunni National Westminster bank. Karlinn hann Charles segist vera í smá vandræðum með 25 milljón pund sem hann býður mér nærri þriðjung af, gegn minniháttar greiða. Peningarnir eru sjóðir manns sem lenti í flugslysi ásamt allri fjölskyldu sinni fyrir tæpum átta árum og verða eign breska ríkisins ef enginn gerir kröfu til þeirra innan átta ára. Já, þetta eru mikil vandræði hjá karlgreyinu, og að sjálfsögðu ekkert annað gera en að senda úrræðagóðum íslensku námsmanni beiðni um aðstoð.

Ég ætla að senda mr. Greene bréf til baka og sjá hvert þetta leiðir.

fyrstu flutningskassarnir

Þá eru fyrstu flutningskassarnir komnir í hús. Þetta eru nokkur tímamót, þótt þau hafi gengið hljóðlega fyrir sig með næstum hversdagslegum blæ. Með kaupunum á þessum kössum markast upphafið að endalokum 6 ára dvalar okkar hér í kaupmannahöfn. Ætlunin er að reyna selja íbúðina í sumar og vera flutt heim fyrir haustið, áður en skólarnir byrja. Það er umfangsmikið verkefni og ærið að flytja allt hafurtaskið yfir hafið, að ekki sé talað um að pakka öllu niður og koma fyrir í gám. Íbúðina þarf líka að snurfusa og ýmislegt að lagfæra áður en hún verður sett á sölu og falsett fyrir hæstbjóðenda. Reyndar er fasteignamarkaðurinn í smá lægð í augnablikinnu og ekki séð fyrir um endanlega verðsetningu og hagnað af sölunni.

Í dag birtust fréttir í Börsen að fólk væri farið að bjóða hinn ýmsa varning í kaupbæti til að lokka til sín kaupendur og það er aldrei að vita að maður verði að fara þá leið. Það er þó ekki þannig að ekki sé hægt að losna við eignirnar, heldur er verðsetningin há og menn tregir til lækkunar og þá eru önnur meðul notuð eins og áðurnefnd gylliboð.

En við erum samt í óða önn að skanna hverfi höfuðborgarsvæðisins í leit að heppilegu húsnæði til næstu ára og það er ýmislegt í sigtinu. Hugmyndin er svo að athuga með möguleika á að byggja eftir svona 1-2 ár, ef það verður einhver glóra lóðarverðinu.

Það verður þó með nokkrum trega sem ég kveð þessa gömlu herraþjóð og lendur þeirra. Hér er gott að vera og að mörgu leyti manneskjuvænt samfélag þar sem frítími og samvera er í öndvegi. Það er vonandi að maður flytji eitthvað af þeirri stemningu með sér.!

Á réttri leið

Fyrir rúmum mánuði byrjuðum við hjónin í líkamsrækt, svona rétt til að tjúna blöndunginn og hrista af sér slenið. Það var ekki að spyrja að undir-rituðum, keppnisskapið leyndist eins og eldfjall undir þykkum skrápnum og braust út við fyrstu skref á hlaupabrettinu.

Þó skrefin hafi verið þung, og gamli íþróttagallinn þröngur gafst maður ekki upp. Nú hef ég sett markið hátt og kílóin rasla af, eru þau orðin 7 talsins sem lent hafa sem saltur sviti í klæðum.

Nú er róðratímabilið að hefjast hér í Danmörku og ekki seinna að vænna en að koma sér í horf fyrir tímabilið ætli maður sér að vera með. Ég hef verið duglegur í róðrarvélunum síðustu 6 vikurnar og bætt mig um 20 sek. á 2000 metrunum í hvert skipti sem ég tek tímann. Í gær réri ég svo 2000 mtr. á 07:22:8 mín, sem er bara ansi góður tími. 07:13:5 hefði nægt í 3. sætið á DM í fyrra í flokki 30 - 39 ára. En stefnan er sett á að komast undir 7 mín fyrir 1. maí.

Einhversstaðar á vegg í gömlum æfingarsal stendur "pain is only temporary, pride is forever"

Af börnunum

Veikindin sem herja á heimilisfólkið gera það ekki endasleppt. Í gær tókum við eftir nokkrum dílum sem Óliver var komin með á bakið og brjóstið. Dílunum tók að fjölga hratt og urðu stærri, jú kappin er komin með hlaupabóluna. En hann er ferskur og hress, brosir jafn breitt og áður, eilítið lystarlaus en annars bara góður. Þessari törn fer vonandi að ljúka, vorið hefur gert innreið sína og um að gera að "da familí" verði klár til útivistar hið fyrsta.

Á sunnudaginn á Karen Embla að spila körfuboltaleik uppi á Nörrebro. Daman er að taka miklum framförum og er farin að hitta á körfuna lengst utan af velli, svo er hún komin með nokkkur góð trikk sem hún hefur æft upp sjálf hérna úti í garði. Hún segist sjálf stefna að því að spila í Íslenska landsliðinu og verða heimsmeistari. Um að gera setja markið hátt.!

Fyrsta tönnin

Litla daman hún Ísabel Ósk er komin með fyrstu tönnina. Það var að sjálfsögðu skýring á öllum kláðanum í gómnum og slefið. Nú fer að koma mynd á brosið.

En annars er daman óðum að jafna sig eftir hlaupabóluna og hlakkar til að komast út í sólina.

Vandræði með I-tunes.

Ég sótti I tunes forritið af netinu um daginn, fullur væntingar um að loksins geta notið allrar tónlistarinnar í tölvunni með betra móti. Ég hef komið mér upp dágóðu safni af tónlist, bæði tónlist sótt af netinu og af diskum úr hillunni. Ég hafði komið þessu fyrir í snilldarfyrirkomulagi í windows möppukerfinu, eitthvað sem útheimti töluverða vinnu og ég var stoltur af. En eftir að ég hlóð þessu inn á I tunes og gerði hann að standard spilara, þá riðlaðist þetta allt. Forritið fór inn í möppustrúkturinn og gjörbreytti fyrirkomulaginu, fjölgaði möppunum ú 300 í 710 og breytti nöfnum á öllu klabbinu og svona lagað er ekki gott fyrir svona þverhaus eins og mig.

Það er skemmst frá því að segja að ég varð frekar súr, langaði helst að kveikja í tölvuhræinu. En tónlistin er þarna enn og það er fyrir öllu. En nú verð ég að undirleggja mig möguleikum forritsins, sem eru ekki ýkja margir í ókeypis útgáfunni og sætta mig við það. Og þessi vegferð okkar tveggja byrjar ekki par vel, hatursamband af minni hálfu.

Ég kalla eftir betri spilara...! ...hann má ekki kosta.

Þegar botninum er náð

Sunnudagurinn leið með sínu sniði eins og á flestum íslenskum heimilum á páskadag. Við fengum send páskaegg frá tengdarforeldrunum í funafoldinni og var þeim komið haganlega fyrir á sínum felustöðum snemma þennan morgun. Eftir góða súkkulaðiveislu féll ró yfir mannskapinn, en heimilisfaðirinn fékk holskeflu af samviksubiti yfir sig og dreif sig í ræktina. Ég get þó ekki mælt með því við nokkurn mann, það fer ekki vel saman að hlaupa 5 km á hlaupabretti með garnirnar fullar af súkkulaði sem óðast vill út, í hvaða formi sem er.

Ég hafði þetta af og komst meira að segja í róðrarvélarnar og setti nýtt persónulegt met í 3 x 2000 mtr.

Seinna um daginn tók ég til við botninn á egginu sem að venju er það síðasta sem maður étur. Þessir botnar eru ekki orðnir að neinu. Ég man í æsku þegar botninn á þessum eggjum var hálfönnur tomma á þykkt og súkkulaðið svo massívt að erfitt var að í tönn að festa. Þá átti maður eggið langt fram eftir vikunni í ísskápnum og dró þannig páskahátíðina á eftir sér fram undir helgina. En nú vigta þeir nói og síríus allt gúmmulaðið gaumgæfilega ofan í forminn og pakka innvolsinu inn í plast. Meira segja er búið að nútímavæða málshættina, horfnir eru "allt er hey í harðindum" og "fjarlægðin gerir fjöllin blá" og inn eru komnir málshættir sem eiga að vera svona fortune cookie spádómsbull. Hvar enda þessi ósköp.?

Þemavika

Um það leyti þegar veikindin helltust yfir okkur fjölskylduna voru þemadagar í skólanum hennar Karen. Í eina viku voru krakkarnir látnir vinna eins og gjaldgengir samfélagsþegnar í ákveðnum störfum innan skólans. Starfið þurfti að sækja um og börnin þurftu að fara í viðtal við vinnuveitandann, sem í flestum tilvikum voru kennararnir. Krakkarnir fengu svo greidd laun fyrir framlag sitt og urðu að mæta á réttum tíma til vinnu ella vera hýrudreginn.

Karen tók þetta allt mjög alvarlega eins og henni er einni lagið. Hún heimtaði að fá að fara á fætur klukkan 06:00, fara í sturtu og gera sig klára. Skvísan fékk starf á kaffihúsi skólans og var alla vikuna að baka og gera klárt fyrir lokadaginn sem var á laugardeginum. Þann dag var öllum foreldrum og ættingjum boðið á einn allsherjar markað.

Fjölskyldan mætti öll á svæðið í blíðskaparveðri og naut dagsins. Á markaðnum var allt milli himins og jarðar á boðstólnum, vörur sem nemendurnir höfðu búið til.

Óliver var að jafna í góðum gír eins og ávallt í fjölmenni og fann sér ýmsar glæfrakúnstir sér til dundurs og foreldrum til ama.

Landafræðikennslan

Á minni brösóttu göngu í gegnum skólaskylduna þá þótti mér alltaf gaman að landafræði og öðrum líkum fögum þar sem maður lagði á minnið allrahanda staðreyndir. Þetta voru oftast örnefni, fjöldi manna og dýra, staðarhættir, og hæð og lengd náttúrufyrirbrigða. Landafræði Íslands kunni ég uppá "10", gat talið upp alla stærri firði og víkur strandlengjunnar utanbókar í réttri röð, og ekki vafðist heldur fyrir manni árnar, fossarnir og fjöllinn.

En samt sem áður stóð ég á gati fyrr í kvöld þegar ég las fréttina um slasaða vélsleðamanninn sem slasaðist við Stokköldu. Blaðamaður moggans gat sér réttilega um að ekki mundu allir kannast við Stokköldu og nefndi þess vegna að það væri gegnd Rauðkoll, til að hjálpa lesendum við að staðsetja atburðina. En hvorugar upplýsingar færðu mig feti nær því að átta mig á hvar slysið varð.

Ég er þó nokkuð viss um að þetta sé á hálendinu, en ég er einn af þeim sem ekki hef orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa ætt þar um grundir. Ég gerði þó eina tilfinningaþrungna tilraun við að komast í landmannalaugar á agnarsmáum pegout í tilhugalífinu með konunni, hér um árið. Við komumst lengra en flestir trúðu, þó ekki alla leið, en það kom ekki að sök því sumarnóttin var ægifögur þar sem við áðum við drullugan snjóskafl og gengum á fjöll.

Það var örugglega ekki við Rauðkollótta Skottu.

Á réttum kili

Loksins er útlit fyrir að heilsa fjölskyldumeðlimana sé að komast á réttan kjöl. Þetta hefur verið nokkuð strembið og við ekki getað verið mikið úti fyrir eða sinnt hinum ýmsu skildverkum. Veðrið heur verið með eindæmum gott og við höfum að mestu leyti notið þess með að góna út um gluggann.

En nú erum við hjónin komin í ræktina aftur, krakkarnir hættir með hóstaköstin og hlaupabólan að hjaðna. Sem sagt allt á réttri leið.

Veikindi að hrjá heimilisfólkið

Það er ekki hátt risið á fjölskyldumeðlimunum hér í Lombardigötu 17 2.th þessa dagana. Heil holskefla ýmissa kvilla hefur hér riðið yfir okkur og við varnarlaus með öllu þrátt fyrir skildubundna lýsisinntöku allan veturinn.

Fjölskyldufaðirinn reið á vaðið með kverkaskít, slappleika og margslungna beinverki á föstudaginn. Smitleiðin hefur að öllum líkindum verið símleiðis eftir fjölmörg símtöl við sjúklinginn á Sólbakkanum, hann Hall Kristmundsson.

Litla prinsessan hún Ísabel fékk svo snert af þessari pest sömu pest á laugardaginn. Karen fékk svo einhverja hrikalega magakveisu á sunnudaginn, var síkvartandi en hélt verkina vera afleiðingar eftir körfuboltaleikinn um morguninn. Daman sú arna svaf svo lítið sem ekkert núna aðfaranótt mánudagsins. Óliver hefur líka fengið þennan kverkaskít og hóstar núna í öðru hverju skrefi.

Og svo rúsínan í pylsuendanum, þá fékk Ísabel hlaupabóluna og steyptist út í útbrotum hérna fyrripartinn og með háan hita í kjölfarið.

Þess vegna liggja allir í bælinu þennan daginn, sem annars er fallegasti dagur sem liðið er af ári.

Mamman bar þó fram vöfflur með ís og rjóma til að lina þjáningarnar okkar sjúklingana.

Silfraðir lokkar

Í gær þar sem ég sat stjarfur yfir tölvunni og hamaðist við að teikna gerði heimilsfrúin skelfilega uppgötvun, að henni fannst. Þar sem hún stóð fyrir aftan mig og dáðist að listrænum hæfileikum bóndans varð henni litið ofan í lítið eitt útþynntan hvirfilinn. Með skelfingu kom hún með þessi hræðilegu tíðindi, "Gummi, þú ert orðin gráhærður!"

Jæja þá kom að því.! Ég var nýbúin að eygja þá von að hárlosið væri hætt þegar frúin gerðist boðberi vátíðinda og slengdi þessu framan í mig. Hún heimtaði að á klippa hárin úr til að sýna mér, og eftir sem hún rýndi ofan í sviðnan svörðin sá hún fleiri og fleiri silfraða lokka.

Ekki að ég hræðist það að verða grár í vöngum, það eru margir af mínum félögum sem hafa verið gráir í talsverðan tíma og ekkert verri menn fyrir það. Eitt er þó víst að ég mun ekki reyna að berjast á móti gangi tímans og náttúrunnar í þessu tilviki. En það eru víst til meðul við þessu en flestu sem hrjáir miðaldra karlmenn, ekkert er víst verra en að tapa kynþokkanum og getunni til að nýta sér hann.

Mér finnst alltaf hálfaumkunarvert að sjá fullorðna karlmenn með skol í hárinu, svona eins og Árni Johnsen sem reglulega líkist kastaníubrúnum stóðhesti en þess á milli, gráum og grútugum veiðihundi.

Komi þau semkoma vilja, veri þau sem vera vilja.!

Fiðurfénaðnum gefið

Í gær var veðrið fallegt hér í Kaupmannahöfn, bjartur himinn og svalur vindur. Þetta var hálfgert gluggaveður en ekkert mál að klæða næðingin af sér. Um eftirmiðdaginn röltum við hjónin með þau tvö yngri niður að Kristjaníu og gáfum andfuglunum brauð. Óliver ætlaði hreinlega að hlaupa útí vatnið kallin, svo æstur var hann í að mata þessi garghænsn. Svo til að toppa upplifelsið þá komu nokkrar snátur ríðandi á póníhestum og áðu skamma stund við tjarnarbakkann.

Eftir alla paranojuna í kringum fuglaflensuna sem frúin kom af stað hérna á heimilinu hefur maður verið ein taugahrúga þegar maður nálgast þessi grey. En eftir síðasta vetur þegar heimsendaspárnar gengu fjöllunum hærra og ekkert af því gekk eftir, varð manni lítið eitt rórra í sinni.

Þar sem smitleiðirnar eru helst í gegnum snertingu við saur og endaþarm þessar dýra er manni nokkuð óhætt, í bili að minnsta kosti.

Skellinöðru prófið

Ég vissi ekki að ég hafði á sínum tíma lokið prófi á skellinöðru fyrr en ég rakst á þetta skírteini í skúffunum á dögunum. Ég átti að sjálfsögðu aldrei mótorhjól, en lánaði oft hjólin hjá Ella Kristjáns og Bjarka.

Ég var og hef aldrei verið sá vélagúru sem maður þurfti að vera til að geta átt svoleiðis grip. Ég horfði yfirleitt með lotningu á hina strákana sem með olíusmurðum fingrum rifu hjólin sín í sundur, tjúnuðu, boruðu út og tengdu framhjá og um loftið þutu hugtök eins og stimplar, tímareim, hedd og heddpakning. Fyrir mér var þetta tóm hebreska en nógu karlalegt til að maður þráaðist við.

Ég átti samt snjósleða, (eða ætlaði að kaupa hann) í einn vetur, Kawasaki 440 drifter. Ég ætlaði að kaupa sleðann af Jóa á Hanhóli og var með hann á "kaupleigu" veturinn 1988 -9 að mig minnir, þegar ég var að vinna í bræðslunni. En eftir að ég velti honum á ísnum inni í syðridal þá var gripnum skilað.

Ævintýrin á þessum vetvangi urðu ekki stór.!

Líka minn líkami

á að verða stæltur og glæstur, ef úr öllum plönum rætist.

Ég vaknaði við slæman draum fyrir stuttu er ég var með yngstu dóttur minni hjá lækninum og eins og gengur og gerist þá þurfti að vigta krílið. Læknirinn bað mig um að stíga á vigtina svo hægt væri að núllstilla hana og taka svo stelpuna í fangið. Ég þráaðist við, ég vissi að niðurstaðan yrði óþægileg þ.e.a.s. fyrir mig. Ég hef ekki vigtað mig síðan um eða eftir jól og síðan þá sporðrennt meiri mat og óhollari en manni í minni stöðu er hollt að gera.

Í fyrsta skipti á mínum tæpum 34 árum rauf ég hinn skelfilega 100 kílóa múr. Ég hef hingað til með áræðni heimskautafarans náð að halda mér undir þessu 3ja stafa skrímsli, en nú svaf ég á verðinum.

Brjóstvöðvarnir sem áður voru eins þrýstnir eins og nýbökuð hamborgarabrauð líkjast nú deigklessum sem hafa lekið undir handarkrikann, maginn framstæður og lætur baráttulaust undan þyngdaraflinu. Naflinn er orðin aflagaður með óljósa geometríu og það er líka tákn um óþægilegan vöxt líkamans þegar maður týnir heilu sokkunum þar inni og er tímunum saman tilfinningalaus í fótunum eftir þröngan buxnastrenginn.

Það var þess vegna fyrsta verk mitt eftir áðurnefnda heimsókn til læknisins að tryggja mér kort í líkamsræktinni og að sverja mig við Atkinsons mataræðið. Einhverntímann var ég ekki nema 77 kíló, minnir að það hafi verið þegar ég var 17 - 18 ára og æfði sund með ÍA. Síðan hef ég ekkert stækkað, nema til hliðar og niður.

Samkvæmt einhverjum fitustuðli á ég við offituvandamál að stríða, örugglega lotugræðgi nema að átlotan er samfelld í mínu tilviki.

Nú skal sverft til stáls og sjálfsaginn endurheimtur, stefnan er sett á 88 kíló fyrir sumarið.

Kaffi og beigla með

Hér í morgunsárið gæddum við okkur öll á nýbökuðum beiglum og kjarnmiklu brauði frá henni Karen Emblu. Daman naut að sjálfsögðu fulltyngis okkar eldri en útkoman sem var prýðileg verður að skrifast á dömuna.

Óliver finnst ekki dónalegt að fá svona nýbakað yfir sunnudagsteiknimyndinni eins og sjá má.

Á eftir verður svo farið að sulla úti í rigningunni.

Lítil blaðran.

Það var sagt frá því á mbl.is að einhver strákpúki sem var ferðalangur í rútu yfir hellisheiðina hafi gert sér lítið fyrir og migið á gólfið í rútunni. Það er tvennt í þessu finnst mér, í fyrsta lagi er rútubílstjórinn alger þverhaus eins og rútubílstjórum er einum lagið (ef frá eru taldir geiri keila og gummi hafsi) og annað er að það er óskiljanlegt að ekki séu salerni í þessum faratækjum. Þar sem þeim er ætlað að keyra milli kaupstaða. Það myndi nægja að hafa einhverja aðstöðu fyrir gjörning af 1. gráðu.

En annars er ekki mikið partý yfir blöðru piltsins, kannski verið búin að belgja sig út af gosdrykkjum og nammi. Ég þekki einn góðan pilt að vestan sem aldrei gat skitið annars staðar en heima hjá sér. Og þá skipti engu þótt um vikulangt ferðalag með sundfélaginu var að ræða, það kallar maður sjálfsaga.!

Ég kæmist persónulega ekki í gegnum daginn ef ekki nyti við þeirrar helgu stundar þegar nr. 1 og 2 sameinast í fallegri simfoníu í snjóhvítri porselínhvelfingunni og lestur fríblaðsins getur hafist. Ég kemst aldrei nær almættinu en einmitt þá.

Góð bók

Í gærkvöldi lauk ég við að lesa alveg magnaða sögu um hrakfarir á norðurheimskautinu. Bókin heitir Ísherran, hin afdrifaríka sjóferð Karluks. Mér hefur ekki orðið mikið ágegngt með verkefni vikunnar eftir að ég hóf lestur þessa 430 blaðsíðna verks á mánudagskvöldið. Þetta er saga um hrikalega lífsbaráttu áhafnarinnar á Karluk, þar sem þeir voru fastir í ísnum norður af Alaska í 7 mánuði veturinn 1913 - 1914. Þeir komust við illan leik yfir ísinn til Wrangel eyju sem er einhver afskekktasta eyland í veröldinni og þar eyddu þeir 6 mánuðum í kulda og vosbúð í hrikalegri baráttu fyrir lífi sínu.

Þessi frásögn inniheldur líka beitta ádeilu á leiðangurstjórann Vilhjálm Stefánsson, sem lét sig hverfa frá borði stuttu eftir að skipið festist og hélt áfram að sínu markmiði og skeitti að virðist engum um afdrif áhafnarinnar.

Bókin er meistaralega skrifuð af Jennifer Niven og íslensk þýðing Rúnars Vignissonar er virkilega góð.

Mæli með þessari lesningu.!

lim-lestar í Noregi.

Þessi frétt birtist áðan á fréttavefnum BT. Mér fannst tilvalið að deila henni með þeim sem eiga leið hér um. En fréttin segir frá nokkuð vafasömu hátterni norskra ungmenna á lestarteinum landsins. Bt endar umfjöllunina á að hugtakið "koma á réttum tíma" fái nokkuð viðeigandi þýðingu í þessu samhengi.

Þeir eru orðnir of graðir þessri norsarar, örugglega lent í innrækt eftir að rjómi þjóðarinnar flúði á 9. öld.

Meira um lystisemdir holdsins: á mbl. vefnum segir frá bandarískum ungling sem á von á 6 börnum með sex konum og þykir þetta með eindæmum fréttnæmt. Í minni sveit reyndu menn að þaga yfir svona löguðu, og þótti svona heldur ekki sérlega fréttnæmt.

Mér hefði þótt meiri frétt ef hann hefði átt von á sex börnum með sjö konum, eins einhver komst að orði er fjölskylduhögum eins frænda míns var líst.

Blíðviðri

Það er einmuna blíða í borginni í dag og búin að vera síðan á sunnudaginn. Öll fjölskyldan skellti sér í garðinn í gær og þar léku börnin sér glaðvært í 4 klst. Þetta var fyrsti skiptið sem litla daman hún Ísabel Ósk lék sér í sandkassa, en hún er byrjuð að geta setið af sjálfsdáðum. Karen kom eftir skólann með vinkonu sinni henni Rósu, (sem ekki hafði látið neinn vita, og var leitað um allan bæ í nokkrar klst) Óliver var í miklu stuði í rennibrautinni og inn á milli elti hann stelpurnar á svæðinu, það voru þess vegna þreyttir litlir fætur er gengu heim í lok dagsins. En kappinn fékk að sitja háhest og byrjaði bara að geispa af öllu súrefninnu og hreyfingunni.

Það er sannarlega vor í lofti og kærkomið tímabilið með léttari klæðnað og meiri útiveru. Það er líka komin ferðahugur í mann og ýmislegt í sigtinu, meðal annars sumarbústaðaferð með vinum okkar þeim Halli og Hönnu og börnum. Og páskarnir á næsta leyti...

...það styttist í alvöru vorfíling.!

Leikurinn og heimferðin langa

Á sunnudagsmorgunin fórum við Karen til Måløv, sem er bær norðvestur af Kaupmannahöfn. Karen og hinar stelpurnar í BKA áttu að spila leik við Jonstrup. Við byrjuðum á því að hjóla á brautarstöðina og tókum því næst lestina til norðureftir. Á leiðinni var ég að venju beðin um miða af lestarverðinum, og síðan ég fékk frípassan frá vinnunni hennar Sonju hefur það yfirleitt verið mér sérstakt ánægjuefni. Ég sýndi starfsmannapassann og sá að samferðamennirnir í lestinni voru grænir af öfund. En nú var annað upp á teningnum, ég hafði fyllt dagsetningu dagsins vitlasut út, líkt og allar hinar dagsetningarnar á kortinu. Lestarvarðan gerði heilmikið veður út af þessu og tók og mitt í öllu rak hún einnig augun í gildistíma kortsins sem var runnin út síðan 31. jan 2007. Það skipti engum togum, hún reif þetta allt í ræmur við mikla undrun hjá Karen sem var orðin eitt stórt auga og ég sá að hún hálfvorkenndi pabba sínum. En við komumst þó á leiðarenda án annara áfalla.

Leikurin sem stelpurnar spiluðu var æsispennandi og voru allir pabbarnir staðnir upp og orðnir bláir og þrútnir. Greyið dómararnir, tvítugir strákar fengu það óþvegið hvað eftir annað, sjáflsögðu ekki að ástæðulausu! Leikurinn gekk vel og komumst stelpurnar meira að segja í 22 - 14. En í síðasta leikhluta settu mótherjarnir alla risana inn á og náðu að kreista fram eins stigs sigur 26 - 25. En eins og í öllum hinum leikjunum voru stelpurnar okkar að keppa við eldri stelpur. Glæsilegur árangur.!

Eftir leikin ákváðum ég og Karen að hjóla lestarstöðina í Ballerup og taka þaðan lestina, fá okkur smá hjólreiðartúr í blíðunni. Veðrið var með eindæmum gott og við höfðum margt að ræða. Við keyptum eitt súkkulaðistykki til að maula og hjóluðum svo að stað. Þegar við náðum til Ballerup vildi Karen hjóla á næstu lestarstöð, henni fannst svo gaman að hjóla í góða veðrinu og spjalla. Á leiðinni þangað datt henni svo í hug hvort ekki væri hægt að hjóla alla leiðina heim, eða um 30 km. Ég sagði að við gætum hjólað eins langt og okkur lysti og eftir um tveggja og hálfstíma ferð náðum við heim í Lombardigötuna. Við komum með nýbakað brauð úr bakaríi á Nörrebro, svo Sonja setti saman mimi-veislu handa okkur, þreyttum ferðalöngunum. Á leiðinni í gegnum Nörrebro virtum við fyrir okkur alla eyðilegginguna eftir óeirðirnar og komum einning við hjá grunni hins fræga ungdomshúss.

Karen var að sjálfsögðu ánægð með afrekið en þegar ég sagði henni að þetta væri jafn langt eins og að fara fram og til baka milli Bolungarvíkur og Ísafjarðar, hváði hún "ekki meira!"

Trabbinn

Um þessar mundir eru liðin 50 ár frá því að fyrsta eintakið af Trabant, hinum austurþýska glæsivagni leit dagsins ljós. "Bíllinn" varð strax hálfgerð þjóðareign líkt wolksvagen varð i vestari helming landsins. Trabantinn gat á góðum degi, komist í 110 km/klst, þ.e.a.s ef brekkan og meðvindurinn var nógu mikill. Ólíkt flestum bifreiðum heimsins var boddíið á trabantinum ekki úr áli, heldur úr plasti sem svo var klætt með einhverskonar bómullarblöndu. Þrátt fyrir að þessi óvenjulegi og hávaðasami "bíll" hefði nánast aldrei komist út fyrir Sovétríkin sálugu hefur hann heillað bílaáhugamenn um gjervalla veröldina og nú er svo komið að afmæli bílsins er fagnað víða.

Svo ein saga í lokin um trabban og asnan.

Trabant og asni mættust á förnum vegi. Asnin leit í áttina til trabba og sagði kurteisislega "góðan daginn, Bíll.!" Trabbinn brosti til asnans og sagði "já góðan daginn asni". Er þeir höfðu gengið framhjá hvor öðrum, leit trabbin um öxl og sá sér til furðu hvar asninn stóð kyrr og snökti. Trabbinn gekk til asnans og spurði hvað væri að. "ég var svo kurteis að kalla þig Bíl" svaraði asninn," af hverju gast þú þá ekki kallað mig Hest."?

Stríðsástand

Það hefur verið sannkallað stríðsástand í borginni undanfarna vikuna og fáir farið varhluta af því. Við fjölskyldan fylgdumst með þessu úr fjarska og komum ekkert í návígi við þessar óeirðir ef frá er talinn laugardagsmorgunin síðasti. Ég hef verið nokkuð hugsi yfir þessu öllu og nokkuð reiður þessum krökkum sem gengu berserkgang um borgina og eyðilögðu eigur saklausa borgara fyrir tugi ef ekki hundruðir milljóna króna, tjón sem borgararnir verða að stærstum hluta til að bera sjálfir. Þó að málstaðurinn göfugur og tilefnið ærið er fátt sem afskar svona hegðun, þrátt fyrir að foreldrar þessara barna taki nú upp fyrir þau hanskan, koma í fjölmiðla og kenna lögregluna um öll lætin.

Ég tók sjálfur þátt í nokkrum mótmælum hér í borginni í kringum aðdraganda Íraks stríðsins og verð að segja að lögreglumennirnir eru seinþreyttir til reiði og halda sig yfirleitt passívt ásýndar. Þeir eru með borgaralega klædda "stikkera" sem ferðast um í litlum hópum og kippa ólátabelgjunum úr umferð. Í þessum mótmælum sá maður allskonar skríl sem lét eins og atburðurinn og samkoman væri eingöngu ástæða til að skemmta sér og ögra lögreglunni. Þarna voru hálfgerðir gjörningahópar sem gátu fengið útrás fyrir athyglisþörfina með því að blokkera götur, setjast niður á gatnamótum og þess háttar. Mestur fjöldinn var þó friðarsinnar sem vildu láta andstöðu sína á stríðsbrölti í ljós, en fyrir aðra var málstaðurinn bara að fá adrenalín kikk.

Ég varð líka vitni að því þegar mótmælendur stóðu andspænis lögreglunni, (stóð sjálfur einna fremst) sem lokaði hliðargötu við þinghúsið, þegar einhver bjáni fleygði slökkvitæki yfir mannfjöldann og í framrúðu lögreglubíls, algerlega upp úr þurru. Það var mikil mildi að það lenti ekki í höfðinu á hjálmlausum lögreglumanni. Að sjálfsögðu settu löggurnar upp hjálmanna og réðust að liðinu eftir nokkur varnarorð.

Krakkarnir sem nú berjast fyrir ungdomshúsinu hafa góðan málstað að berjast fyrir og eru flestir þessara krakka stórgáfuð og vel gerð. Í mörgum orðsendingum frá tryggum notendum hússins eru mótmælendur beðnir um að fara friðsamlega ella grafi þeir einfaldlega gröf hússins og möguleikanum á að að fá nýtt hús. Það hefur líka komið í ljós að allskonar skríll sá sér leik á borði og fékk útrás fyrir skemmdarfýsn sína án þess á nokkurn hátt vera tengt kúltúrnum í kringum ungdomshuset. Í þessu samhengi hefur það verið nefnt í umræðunni að færa kosningaréttin niður í 15 ára aldurinn til að gefa unglingunum kost á að hafa áhrifa á mótun samfélagsins með lýðræðislegum og friðsamlegum hætti. Athyglisverð hugmynd.!

Ég er farinn að hallast að því nú þegar eftirmálinn að þessu er í umræðunni að stífni borgaryfirvalda hafi að einhverju leyti valdið þessari stöðu sem nú er uppi. Borgarstjórinn hún Ritt Bjerregaard sem er þekkt fyrir stífni og eistreingingsleg vinnubrögð, hefur látið hafa það eftir sér að þessir krakkar munu ekki knébeygja hana til eins né neins. Hún segir að það sé ekki hlutverk borgarinnar að útvega þeim húsnæði. Að ekki sé nú talað um liðið sem keypti húsið og lóðina af borginni, brjálað trúarofstækislið sem ætlar að frelsa alla þjóðina, með afhommun og hreinsunareldi.

Það virðist vera nokkuð mikil samúð með þessum krökkum sem horfðu grátandi á þegar húsið var mulið mélinu smærra.Það sló mig að vissu leyti er ég sá þetta í fréttum að húsið var tákn þeirra um eitthvað óumbreytanlegt og stöðugt í annars brjálaðri veröld. Húsið var kannski land þeirra og þjóðerni.

í körfunni

Það er nóg að gera hjá Karen Emblu í körfunni, nú eru leikir um hverja helgi og æfingar tvisvar í viku. Um síðustu helgi kepptu stelpurnar á heimavelli við Skjold fra Stevnsgade og áttu þrusu leik. Stelpurnar frá Skjold voru einu til tveimur árum eldri en okkar stelpur stóðu í þeim allan leikinn. Leikurinn tapaðist þó, endaði 24 - 16 fyrir Skjold.

Karen var í miklu stuði og og skoraði 3 stig í leiknum. Hún spilaði öflugan varnarleik og stal boltanum frá mótherjunum trekk í trekk og skapaði færi fyrir sitt lið. Sóknarleikurinn er allur að koma hjá henni og er hún farin að þora meiru. Fyrstu misserin fannst henni óþægilegt að fá boltan í sókninni, það fylgdi því svo mikil ábyrgð og hún óttaðist að mistakast, trúði hún pabba sínum fyrir.


En hún hefur fengið gott sjálfstraust og leggur sig alla fram, íþróttamanneskja fram í fingurgóma.

Svo er leikur á sunnudaginn í Ballerup, þar sem Jonstrup tekur á móti stelpunum í BK Amager.

Saltkjöt og baunir

Á sunnudag fór stórfjölskyldan í heimboð til vinar okkar Halls og Hönnu á Solbakken. Þar var haldið uppá síðbúinn sprengidag, með saltkjöti, baunasúpu og öllu tilheyrandi. Það var mitt í örvæntingunni um að fara á mis við þessa árvissu átveislu þegar boðið kom. Hallur sem hefur verið með annan fótinn á Íslandi síðustu vikur bar þessi góðu björg í hús.

Það var að sjálfsögðu við manninn mælt, maður át eins og eitthvert bíafra-barn sem kemst í hlaðborð. Þegar maður sest við svona átu kastar maður öllu uppeldi og siðmenningu út fyrir lunninguna (ekki að það sé einhver stór byrði), það verður ekkert nema þú og þessir feitu kjötbitar sem skipta máli. Maður heyrir daufan óminn í fólkinu við borðið innan um eigið smatthljóð, og sjálfkrafa lítur maður upp, en forðast augnakontakt við sessunautana, svona rétt til að ótyggður bitinn standi ekki í manni. Og rétt til að staðesta viðveru sína hummar maður reglulega og kinkar kolli, en passar að missa ekki enibeitinguna við þessa helgu athöfn. Það er fyrst þegar manni sortnar fyrir augum að maður stoppar og gerir sér grein fyrir umhverfinu, þá veit maður að það er kominn tími á kaffi og meðþví.

Í sveitinni minni átu karlarnir yfirleitt fyrst, það var ekki í eðli þeirra að matartíminn væri einhver einhver samverustund. Heldur var þetta helg stund þar sem hið eilífa samband veiðimannsins og bráðarinnar var innsiglað með því að veiðimaðurinn neytti hennar. Að sinna börnum meðfram svona helgistund er afar óhentugt og ætti ekki að vera í höndum manna sem aldir voru upp á dreifbýlinu ;-)

Þetta var helg stund og skemmtileg. Þakkir til Halls og Hönnu.

Sorgleg sjón

Það var sorgleg sjónin sem blasti við okkur Karen Emblu er við hjóluðum upp í Jónshús í morgunsárið. Leið okkar lá um Christianshavn, rétt framhjá Christaniu. Við okkur blasti eyðilegging um allar trissur, malbikið á götunum var bráðnað á stórum svæðum og útbrennd bílhræin stóðu eins og daprir minnisvarðar um atburði næturinnar. Heilu húsalengjurnar fengu að finna fyrir skemmdarþörf "ungdómsins", þar sem allar rúður á jarðhæð voru brotnar. Verslanir höfðu verið eyðilagðar algerlega og granítsteinar lágu eins heyrúllur á túni hvert sem augað leit. Karen varð áhygjufull og gat ekki skilið af hverju svona lagað gerist í borginni okkar. "Gott að löggan hjálpar" sagði hún er við stóðum álengdar við dreggjar mótmæla næturinnar umkringda brynvörðum ökutækjum og virtist ekki hót ánægð með þessa freku "pönkara".



Brunalyktin var megn og sótið hafði litað framhliðar húsanna og yfirborð nágrenisins, allstaðar var brunnið drasl, grjót, glerbrot og hræ af ýmsu tagi. Ungdómurinn hefur verið iðin við kolann undanfarnar nætur, eru eitthvað eirðarlaus og pirruð greyin.!

Krakkarnir hafa ágætan málstað, þau vilja samastað og frelsi til að lifa lífinu utan hinna hefðbundnu borgaralegu lifnaðarhátta. Umburðarlyndi, margbreytileiki, sköpun, friður og mannúð eru þeirra slagorð. "Tek undir þetta allt saman, allt eitt af mikilvægustu hráefnum fyrir gott samfélag"! En þegar þessir krakkar taka upp á að leggja eigur borgarana í rúst af því að þau voru beðin um að flytja félagsmiðstöðina sína í stærra og betra húsnæði, þá dreg ég ætlunarverk og afstöðu í efa.

Ætli frekja og spennuþörf sé ekki ástæðan fyrir þessu öllu. Þeim finnst rosa gaman að láta mynda sig fyrir sjónvarpið þessum krökkum og láta handtaka sig, en svo gráta þau af ótta og einveru þegar í klefana er komið og þau átta sig á alvöru málsins, svo mikil er nú hin pólitíska sannfæring og fórnfýsi fyrir málsstaðinn.

Það er runnið af mér...

...sagði Halfdán Emilson bóndi við rangánna þegar haft var samband við hann í gær. Hann mundi óljóst eftir því að hafa verið að drekka heimabruggið og eitthvað ruglað í kerlingunni, sem var nýfarin frá honum. "einhver gredda í mér bara, kallaði hana hóru, ...held ég"!

Hann vaknaði svo á miðvikudaginn við að hópur alvopnaðra manna hlupu um á hlaðinu, hoppuðu á milli verkfæragámsins og heyrúllana og öskruðu hver á annan. "ég ætlaði út og bjóða þeim kaffi og spurja um erindið, þegar þeir réðust á mig. Mér sýndist ég sjá gamla skattstjórafíflið frá Ísafirði út undan mér, er ég lá með andlitið ofan í krapinu". Seldi honum kók í gamladaga, hann ætti að passa sig.

En nú er ég komin heim, nú eru það bara ég og skepnurnar. Læt þessar kerlingadruslur í friði.!

Komment

Það hefur verið kostulegt að fylgjast með og lesa heimasíðuna hjá Jónínu Ben uppá síðkastið. Þar vellur svoleiðis uppúr henni munnræpan og skítkastið slettist frá henni í allar áttir. Jónína er einhver mesta örlaganorn í íslensku samfélagi síðustu árin, einhversskonar "accidental" aðalleikari í máli málanna. Hún hefur öðlast ótrúlegt tengslanet, trúlega þó mest í gegnum að hafa deilt bæli með Jóhannesi í Bónus. Þannig hefur hún engið innsýn í leynda heima ísl. viðskiptalífs.

Ég var komin á þá skoðun eftri að hafa lesið hjá henni nokkrar greinar á blogginu og séð hana í silfri egils að það væri kannski eitthvað á milli eyrnana á henni. En það virðist ekki vera annað en einhverskonar hefnigirni og ofmat á sínu hlutverki sem rekur hana áfram. Hún skrifar æðibunu-greinar með miklu offorsi þar sem hún dvelst á heilsuhæli í Póllandi. Ef ég hef lesið skrif hennar rétt þá er hún í einhverrri stólpípu- og afeitrunarmeðferð, sem skýra kannski þetta offors í henni. Ætli maður yrði ekki sjálfur pirraður ef maður væri í afeitrun, með tilheyrandi fráhvarfseinkennum og fengi svo troðið einhverjum lúður upp í rassgatið tvisvar á dag og látinn drulla í gegnum hann, jafnvel í ásýnd annarra.

En kerlingin hún Jónína lætur gammin geisa á bloggsíðunni með makalausan óhróður um nafngreindar persónur. Viðbrögðin láta svo ekki á sér standa og hellist yfir hana skömmunum. Hún sér yfirleitt að sér og annað hvort fjarlægir færslurnar, breytir þeim og styttir, og það eitt framkallar ekkert síðri viðbrögð frá lesendum.

Það er gaman að það sé einhver sem þorir að tjá sig óheft, svona eins og Ástþór Magnússon, þorpsfífl íslenskra fjölmiðlaumræðu var einumlagið.

Eiki Rokkar

Djöfull líst mér vel á evróvisjón-lagið hans Eika, ég les úr lófa þínum. Eftir því sem heyri lagið oftar þá fæ ég það meir og meir inn undir húðina. Ég held bara að þetta lag eigi góða möguleika á toppárangri. Kröftugt og dramatíkst lag með mjög grípandi viðlagi, röddin hans Eika nýtur sín einstaklega vel.

Er ekki frá því að það ætti bara að syngja lagið á íslensku í lokakeppninni, það passar svo svaða vel.

Nú er bara og bíða að sjá hvort ekki aðrir evrópubúar séu sama sinnis. Þetta er ekta júrólag og kannski verður evróvisjón í Egilshöll vorið 2008, sama ár og við verðum ÓL meistarar í handbolta.

Kosningavor og kvenfrelsi

Það mun vora vel í íslenskum stjórnmálum fái langnesingurinn Steingrímur Joð einhverju um það ráðið. Ég hef fylgst nokkuð vel með umræðunni upp á síðkastið og ég held svei mér þá að tími hans sé kominn, gamla blaktröllið meiki það loks. St. joð er án efa einhver mesti stjórnmála- og ræðumaður íslands síðustu 3 áratugina ef frá er talið kannski Jón frænda Baldvin. Hann breytti rétt þegar hann ákvað að ganga ekki til fylgis við samfylkinguna og halda áfram að berjast fyrir betra samélagi á forsendum félagshyggju og mannúðar, trúr sinni sannfæringu.

En hann virðist þó ætla að falla í þá gryfju að setja "kvenfrelsi" efst á stefnuskránna hjá sér, fékk öruggleg 5 % út á það. Ég er ekki sammála þessu tali um kvenfrelsi, kynfrelsi og annaðslíkt. VG ættu að hlusta betur á Katrínu Jakobsdóttur og leggja þungan á að efla stéttabaráttu og fá þannig fram hið raunverulega réttlæti og jafnrétti. Ég get ekki séð að þessi barátta nokkura kerlinga i spakmannsspjörum og með risa-eyrnalokka komi nokkru til skila fyrir fiskverkakonurnar í landinu eða skúringakerlingar. Þessi jafnréttisbarátta eða kvenfrelsi er einungis ætlað að koma konum fyrir í ábyrgðar- og stjórnunarstöðum. Það er allavegana sá mælikvarði sem hinn dulbúni kvennalisti Samfylkingin notar til að hreykja sér af sínum árangri og markmiðum. Það er að sjálfsögðu gott og vel að þessi hlutur skuli leiðréttur að einhverju leyti, en ég minni á það að það eru einmitt þessar stöður sem gera mestar kröfur til eiginleika persónunnar en ekki til kynfæranna. Þess vegna er þessari baráttu beint á kolrangan vígvöll. Nær væri að nota kraftana til að rétta hag fólksins sem minnst ber úr bítum í öllu brjálæðinu á klakanum. Það gæti tilaðmunda gerst með að stórefla stéttarbaráttu og koma í veg fyrir arðrán.

Einhvern tíma sagði vís kona: "Það fer allt í bál og brand ef kerlingarnar fá að ráða of miklu."

Lítið eitt um pólitík

Ég er alveg gáttaður á málefnafátækt og vandræðagangi Samfylkingarinnar, sem hreinlega hefur verið öskrað framan í umheiminn. Ingibjörg Sólrún er orðin álíka hrífandi leiðtogi og hver önnur úrill kerling, sem ekkert hefur til málanna að leggja en eitthvert nostalgíubull um kvenfrelsi og hungrið í völdin.

Mér hefur það alltaf þótt það undarlegt þegar fólk leggur upp með sömu taktík í politík og íþróttum. Já, þetta eru keimlíkir heimar á yfirborðinu en eðli þeirra eins ólíkt og hægt er. Menn skiptast í lið, og safnast saman við breiðtjöldin með glas í hönd á einhverja missera fresti og fagna hverri talningu úr hverjum dal eins og mörkum íslendinga í handboltalandsleik. En vísir menn hafa reynt að gera lítið úr þessum sigurmómenti og sagt að það sé og verði einungis upphaf og því beri að ganga hægt um gleðinnar dyr.

En samfylkingin hefur núna upp á síðkastið líst því yfir að markmiðið sé sigur, að þeim hungri í sigur. Sigurinn er orðið objektið í þeirra politík, og meðalið sem notað er allskonar er dægurskraut til að halda í fáu hræðurnar eins og kvenfrelsi, náttúruvernd, annað dautt og hitt stolið.

Já það er hart í ári þegar meira að segja oflátungarnir segja skilið við flokkinn og að hressa liðið í hópnum eru Mörður og Jóhanna.

Já, sjálf hefur forysta Samfylkingar fláð sig sjálfa inn að beini og eftir stendur hríslandi beinagrindin sem samanstendur einungis af þrá um völd.

Weekenden

Um hádegið á föstudag fór ég til fundar við vin minn hann Hall hinn mikla Haukdæling. Erindið var að ræða smá bissness og viðra ýmis plön. Dagurinn tók snemma nokkuð aðra stefnu er Sigurður Arnar og vinur hans Ármann mættu einnig á svæðið. Þeir félagar voru nýkomnir úr flugi yir hafið til þess eins að sletta úr klaufunum hér í Köben um helgina. Aðal ástæða komu þeirra var að sjálfsögðu hið árvissa þorrablót íslendingafélagsins, sem haldið var á laugardagskvöldið. Fljótlega eftir að við höfðum sest við borðið týndi Hallur úr fórum sínum koníaksflösku og íslenskan ópal snafs, og þá var ekki atur snúið. Þegar að líða tók á daginn sneri húsbóndinn atur að vínskápnum og tók að bera á borð allskostar veigar sem skolað var niður af bestu lyst. Seinnipartinn var svo sóttur bjórkassi og þegar ekkert nema dreggjaranr voru eftir var farið á kollegibarinn og haldið áfram. Þar vorum við fram á nótt og þegar yfir stóð höfðum við setið að sumbli í um það bil sextán tíma og fyrstu 10 án þess svo mikið að standa upp frá sætunum nema þá kannski til að kreista eitrið úr kóbraslöngunni.

Eins og fjölskyldefeðra er siður þá reis maður úr rekkju eftir rétt rúmlega 2ja tíma svefn og þótt ótrúlega megi virðast var ég eins og nýsleginn túkall. ...svona fyrstu tímana alllavegana, en að sjálfsögðu kárnaði gamanið og ég játaði mig sigraðan og fór aftur í bælið.

Timburmennirnir voru óvenju vægir þetta skiptið ef mið er tekið af hinum annars hefðbundnu andnauð, skjálfta, sjóndepru, uppköstum og hausverk, sem er hversdagskostur hjá mér eftir hvert rennerí.

Frúin skellti sér á þorrablótið með stórum kvennahóp, og ég sat með börnin þrjú heima í kotinu. Það gekk nú ekki alveg þrautalaust, þar sem þau vöktu hvort annað allt kvöldið og ég hvorki með mjólkandi brjóst né móðurslegt umburðalyndi til að standa í svona löguðu. En allt gekk þó upp að lokum og við náðum að sofna í einni hrúgu.

Sunnudagsmorgunin var svo tekinn ókristilega snemma því Karen átti að spila körfubolta klukkan 9:00 og var mæting klukkan 8:00 í íþróttahúsinu. Karen átti enn einn stjörnuleikinn og var allt í öllu í varnarleiknnum hjá stelpunum. Hún átti líka góðan leik í sókninni og skoraði tvö stig. Stelpurnar töpuðu þó 24 - 16, en eins og áður eru þær að keppa við eldri stelpur og því er árangurinn náttúrulega frábær.

Svo leið sunnudagurinn í faðmi fjölskyldunnar, þar sem mamman þurti óvenju mikla hvíld eftir brölt næturinnar.

Bókalestur

Nýverið lauk ég við að lesa bókina um hana Rögnu Aðalsteinsdóttur á Laugarbóli, Ljósið í djúpinu. Bókina fékk ég lánaða um daginn hjá Halli vini mínum og settist strax við lestur. Bókin greinir frá hinni miklu örlagasögu sem þessi kona hefur gengið í gegnum Hún missti tvö af börnum sínum í sitthvoru snjóflóðinu á vestfjörðum og tvö barnabörn í bílslysum. Sem barn missti hún móður sína og tvær systur og um tvítugt deyr faðir hennar. Svona heldur sagan áfram og segir frá þessari erfiðu lífsbaráttu í hinni deyjandi byggð innst í djúpinu. Ragna virðist samt sem áður komast í gegnum þessar ótrúlegu raunir af hörku og dugnaði þó að hún sé við það að bugast við áföllin sem ríða reglulega yfir.

Ég man alltaf eftir að það var mikið talað um þessa konu á heimilinu, pabbi þekkir hana nokkuð vel og Raggi bróðir var um tíma vinnumaður hjá henni sem og svo margir aðrir sem gekk illa að fóta sig í lífinu.

Reynir Traustason kemst nokkuð vel frá þessu verki þó svo að það vanti stundum þunga í textagerðina, sérstaklega þegar greint er frá þeim myrku örlögum er urðu sífellt á vegi Rögnu. Bókin ber þess merki að höfundur er blaðamaður og er oft eins og bókin sé eitt langt viðtal úr tímaritinu Mannlífi. En þar sem örlög Rögnu er það mögnuð kemur það ekki mikið að sök.

Góð bók þarna á ferðinni sem skilur mann hugsi eftir.

Vetur konungur

Vetur konungur hefur heldur betur búið vel um sig hér í Danmörku þessa dagana. Danir sem undirbúa sig ekkert sérstaklega undir svona veður sætta sig sæmilega við það að samgöngur lamast nánast algerlega og eina trygga faratækið sé hinar tvær jafnfljótu stangir. Reiðhjólafólkið með stóra hjartað æðir samt sem áður af stað í hálkunni, en hjálmlaust af sjálfsögðu.

Ökutæki eru yfirhöfuð afskaplega illa búin fyrir svona færð og er bílarnir fastir um allar trissur á jafnsléttunni þar sem ekki er nema 5 cm jafnfallinn snjór. Hér í morgunsárið hjálpaði ég nokkrum nágrönum við að ýta bílum þeirra eftir að hafa fylgt Karen í skólann og verður bara að segjast að danir kunna þetta alls ekki. Tæknin sem þeir nota við að losa sig er bara að gefa í svo hvín í öllu og vona það besta. Ég hrópaði "láta bílinn rugga!", ja, ja jeg prøver! kölluðu ökumennirnir á móti án þess að nokkuð gerðist.

Ég eins og flestallir frónbúar kunna þessa tækni nokkuð vel, það var ekki svo sjaldan að maður var fengin að föstum bíl í sköflunum heima í víkinni. Ég man til dæmis að í fyrsta ökutímanum hjá Gunnari Halls í mars 1990 þá festum við bílinn tvisvar í ófærðinni. Þetta var ísavorið mikla þegar djúpið lokaðist. Já maður man þessi ósköp.

Baugsmálið

Það er kostulegt að lesa fréttalutning af baugsmálinu í fjölmiðlum þessa dagana. Núna opinberast sá tittlingaskítur sem þarna um ræðir og það stefnir í eitthvert stærsta hneyksli í íslenskri réttarfarssögu. Mál sem verður viðfangsefni sagnfræðinga út alla þessa öld og jafnvel lengur.

Eftir því sem þeytivindan snýst hjá ákæruvaldinu og kjarninn skilst frá gumsinu kemur betur og betur í ljós að það er verið að eltast við hluti sem mætti gera út um yfir kafibolla á næstu bensínstöð.

Að íslenska ríkið sé búið að eyða upphæðum sem gætu brauðfætt meðalstórt Afríkuríki í að reyna sakfella menn fyrir að kaupa sér gólfsett og túr í rússibana fyrir fé fyrirtækis sem maður á og stjórnar. Höfuðið er svo rifið skömminni með því að draga fyllerísgreddu Jóns Ásgeirs inn í málið og gera saknæmt.

Það hefur kannski verið sagt áður en sjaldan er góð og sönn vísa of oft kveðin, þetta er helvítis sjálstæðislokkurinn sem þessu veldur sem svo mörgu ;-)

Veður skipast

Ég hafði varla sleppt orðinu í gærkvöldi yfir því hvað væri nú mikil blíða þegar "snjóstormurinn" brast á. En einmuna veðurblíða með vor í lofti heur leikið um okkur hér í Köben undanfarna vikuna. En í gærkvöldi byrjaði að snóa með tilheyrandi kulda og trekki. Þeir kalla þetta snjóstorm danirnir, nokkuð sem maður tengir við ofsaveðrin heima á vestfjörðunum í denn. En eftir næturlanga snjókomu er aðeins farið að grána á gangstéttunum. Ekki að ég sé að gera lítið úr þessu veðri því að kuldinn sem þessu fylgir er nístandi. Heimamenn halda samgöngum gangandi með því að bera óheyrilegt magn af salti á nánast allt yfirborð borgarinnar. Einhversstaðar las ég að þeir notuðu langmest af salti til hálkuvarnar í allri Evrópu, þrátt fyrir að margar náttúruvænni lausnir séu til staðar. Þetta hefur oft alvarlegar afleiðingar í för með sér fyrir gróðurinn og ekki síst sementið í gangstéttunum.

En að öðru. Nú er allt fastelavns dæmið yfirstaðið, krakkarnir búnir að belgja sig út af bollum og kreista pening og gotterí úr varnarlausum gamalmennum hverfisins. Óliver Breki náði þeim merka áfanga að verða tunnukóngur á vöggustofunni sinni og kom heim á mánudaginn með forláta kórónu sem hann fékk í verðlaun. Ætli æfingin sem hann fékk daginn áður í afmæli Karenar hafi ekki skipt sköpum.

Ég man vel eftir þessum tímabilum í minni æsku þegar maður fór út að maska. Þá gekk maður í hús að kvöldi bolludags yfirleitt klæddur sem einhver bófi og heimtaði einhver sætindi. þá voru nú ekki þessir verksmiðjuframleiddu búniingar til eða algengir, heldur safnaði maður saman einhverjum lörfum af foreldrum sínum og nuddaði einhverju sóti framan í sig. Ég man líka vel að eitt af þessum þremur kvöldum (mig minnir sprengidags) þá máttu stóru fantarnir hrekkja okkur sem minni voru. Á þessum tíma óttaðist maður ekkert meira heldur en Bogga Antons, Dóra heitinn Sigurlaugar, Þorlaug og Jonna. Fyrir þá hefur þetta eflaust verið skemmtilegasta kvöld ársins, þar sem þeir biðu með frysta snjóbolta á bak við snjóskafl tilbúnir að veita manni góðan marblett á lærið, og allt saman leyfilegt.

Síðast þegar ég maskaði var á menntaskólaárunum á skaganum. Þá fóru ég og Kalli Hallgrímss saman eftir kirkjubrautinni og gengum í nokkrar verslanir og veitingahús og sungum nokkur ættjarðarlög fyrir starsfólkið. Þá vorum við nú ekkert sérstaklega dulbúnir en án efa eðlislega hallærislegir, bæði til fara og í hátterni. Ég man eftir að það var nokkuð vel tekið í framtakið hjá okkur og bárum við til dæmis einn stóran skammt af frönskum úr bítum á veitingastaðnum Barbró.

Ég var að muna eftir því rétt í þessu að það var að sjálfsögðu sprengidagur í gær og ekkert saltkjöt til á heimilinu, hvur fjárinn, þar sofnaði maður á verðinum. Þetta hefur aldrei klikkað hingað til. Nú verður maður að fara á stúfana.

Afmælisveislan

Karen hélt upp á 9 ára afmælið sitt í gær í blíðskaparveðri. Í gær var líka hinn opinberi Fastelavns dagur þar sem krakkar á öllum aldri klæða sig í búninga og lemja köttinn úr tunnunni. Afmælisveislan var þess vegna haldinn í anda dagsins, þar sem gestirnir komu í grímubúningum. Og að sjálsögðu var tunnan á staðnum full af gotteríi.

Stelpurnar voru í miklu stuði og geðu sért margt til gamans. Okkkur foreldrunum finnst þetta nú oft nokkuð stressandi, að hlaupa á eftir liðinu og sætta hinar mörgu hendur. En allt gekk nú vel og skipulagið hélst bara nokkuð vel. Reyndar voru gestirnir ekki nema 7 talsins sem gerði þetta allt viðráðanlegra. Einu sinni buðum við 17 gestum og þá fór allt úr böndunum og við reittum hár okkar heilan sunnudag.

Óliver var líka í feiknastuði í gervi pókemon-hetjunnar Pikatchu. Hann barði tunnuna með miklum tilþrifum og vildi helst ekki hleypa neinum öðrum að. En hann var bara nokkuð sáttur með nammipokann í lokinn. Óliver finnst fátt skemmtilegra en að elta stelpurnar sem koma í heimsókn til Karenar. Hann verður ástfanginn upp fyrir haus og líkar ekkert betra en að vera miðpunktur athygli stelpnanna. Það er einhvert strandamanneðli í honum piltinum.

Fastelavns riddarar

Hér á hinni marflötu Amager er siður að ríða fastelavn, leifar af hinni hollensku arfleið samfélagsins. Skrautlega búnir knapar ríða um göturnar á ekkert síður skrautlegum hestum og þiggja púns og snafsa af ákveðnum aðilum. Viðkomustaðirnir eru iðulega rótgróin fyrirtæki hér í nágreninu eða heimili einhverja leiðandi persónuleika. Lúðrasveitin ekur á undan í hestavagni og á viðkomustöðunum er lagið tekið. Yfirlett eru sungnir dönsk þjóðlög, ættjarðar og drykkjuvísur, að endingu hrópar fánaberinn ferfalt húrra fyrir gestgjafa og fjölskyldu hans

Við Óliver rákumst á hersinguna í gærmorgun er við vorum á leiðinni að sækja morgunbrauðið. Óliver gaulaði "gobbi, gobbi" og rauk í átt til hestana. Hann fékk að sjálsögðu að klappa hestunum og það ískraði í honum þegar þessir tröllvöxnu hestar tóku að narta í úlpuna hans.

Óliver var vel sáttur en þótti erfitt að horfa á eftir þessum nýju vinum sínum, þegar heim var haldið.

Ófrýnilegir fylgdarmenn litla bangsans

Þeir voru heldur óátlitlegir fylgdarmenn litla sæta bangsans sem bönkuðu upp á hjá okkur fyrr í dag. Erindagjörðin var þó ekki hættuleg, einungis farið fram á sætindi eða peninga, helst bæði sögðu þær allar í einu. Fyrst sungu þær þó eitt lag fyrir okkur, og þegar sá söngur er búin er engrar undakomu auðið, góssið skal látið af hendi.

Við höfum ekki vanið okkur á að bjóða svona verum innfyrir þröskuldinn og heldur ekki á hverjum degi sem það stendur til boða. En í þetta sinn vorum við óhrædd því þarna voru Karen og vinkonur hennar, systurnar Nína og Jasmína, á ferðinni. Þær voru að "rasla", ganga í hús og heimta pening og gotterí. Þrátt fyrir að Fastelavn sé ekki fyrr en á sunnudag þá er best að vera sem fyrst á ferðinni segja þær, best að draga trollið þegar torfan er þéttust og algerlega óveitt úr henni, það veit á góða veiði.

Margt er gert til að hafa sem mest upp úr krafsinu, til dæmis hafði ein þeirra sett sokk í baukinn svo ekki heyrðist glingrið í myntinni, þannig áttu hún samúð auðskilna hjá íbúum hverfisins.

Við buðum að sjálfsögðu upp á smá aur og gotterí og héðan fóru þær reifar á vit ævintýrana. Stefnan var tekin á ríka hverfið handan götunnar, nú skildu þeir ríku blæða. En ekki er víst að gjamildin sé mikil allstaðar.

Glókollurinn

Óliver fékk nokkra nýja bíla og bílahús með frá mömmu sinni og pabba í gær. Þó hann eigi yfirdrifið af dóti kallinn þá er takmarkað hvað hann leikur sér með. Honum finnst nú yfirleitt skemmtilegast að sópa öllu út á gólf og hlusta á hið yndislega hljóð sem því fylgir, svo er yfirleitt gamanið búið.

En á vöggustofunni hefur hann tekið algeru ástóstri við litlu bílana og bílahúsin. Þar dundar hann sér tímunum saman við þá iðju að keyra bílunum upp og niður brautirnar.

Ég og mamma hans ákváðum að það væri komin tími til þess að við fengjum að njóta þess hér heima að hann sitji og dundi sér og ekki síst hann sjálfur. Svo dótið var aldeilis kærkomið.

Ölæði

Það hefur runnið ölæði á danskinn. Þó ekki þannig að menn gangi umgöturnar með steytta hnefa og gólandi, heldur er æðið af öðrum og siðmenntaðari toga. Hinu ölþyrstu danir hafa snúið baki við fjöldaframleyddum Tuborg og Carslberg og láta sinn velstand í ljós með að kaupa bjóra sem bragð er af. Ég hefi kannski eingan velstand til að láta í ljós en hef hoppað með á ölduna samt sem áður. Ég geri það kannski vegna þess að það er sjaldan sem maður fær sér bjór og þá er skemmtilegra að bjórinn veitir manni dýpri upplifun en bara hlandspreng.

Þau eru kölluð micro bryggeri. Lítil brugghús þar sem handverk bruggarans er í aðalhlutverki og bjórinn yfirleitt ramleiddur eftir gamalli aðferð og í litlu magni. Fyrirbærið er orðið svo vinsælt að stóru fyrirtækin hafa stofnað sín eigin micro bryggeri um allar trissur og láta líta út fyrir að framleiðsaln fari fram í einhverjum bakgarði undir handleðislu gamals bruggmeistara og allt bruggað á eikartunnur. En hvað um það. Svo er algert hit að vera með bjórkynningar á mannamótum, þetta kostar sama og ekkert hérna þetta helv.!

Í gær keyptum við okkur nýjar tegundir frá brugghúsinu Jacobsen, (sem er stofnandi Carlsberg). Við keptum einn dökkan ale, einn hveitibjör og gamlan danskann. Og það verður að segjast að bjórinn var alveg prýðilegur, mátulega mikið bragð af honum.

Bjórinn sem var keyptur:

Bramley Wit: Hveiti bjóri, var bestur, ljós, mjög ferskur og með gott ávaxtarkennt eftirbragð.

Brown Ale: Mjög dökkur, með þykkum malt keim. Ekki fyrir dömur.!

Camomille Dubbel: Svolítið ramur og þungur í sér en prýðilegur í munni.

Bjórinn hefur fengið góðar viðtökur hér og þrátt fyrir að risinn Carlsberg standi á bak við framleiðsluna er honum vel tekið. Við getum vel mælt með þessari framleiðslu og er ekki að efa að ÁTVR taki við að selja afurðina fyrir svona vikulaun pólverja flaskann.!

Skál.

og nafnið er...

...Nei, við ætlum ekki að uppljóstra það strax.

Það eru nokkrir aðilar í fjölskyldum okkar sem eru fljótir til og fluggáfaðir og á mettíma farnir að koma með allslags uppástungur. Ég efa heldur ekki að frænkurnar í firðinum leysi þrautina eða móðursystirin, ef ekki af hugviti þá af hinni margrómuðu færeysku þrjósku.!

En við viljum biðja þá sem leysa þrautina að halda því fyrir sig í smá tíma og allavega ekki pósta lausnina í "comments".

Ef þið finnið aðerðina við að leysa dulmálið þá blasir nafnið við. Höfundurinn að Da Vinci lyklinum hefur gert grein fyrir þessu dulmáli bæði í bókinni og annars staðar og er því um að gera að leggjast í smá rannsóknarvinnu.

Þið getið skrifað okkur póst á arngrimsson@hotmail.com ef þið hafið spurningar.