Sorgleg sjón

Það var sorgleg sjónin sem blasti við okkur Karen Emblu er við hjóluðum upp í Jónshús í morgunsárið. Leið okkar lá um Christianshavn, rétt framhjá Christaniu. Við okkur blasti eyðilegging um allar trissur, malbikið á götunum var bráðnað á stórum svæðum og útbrennd bílhræin stóðu eins og daprir minnisvarðar um atburði næturinnar. Heilu húsalengjurnar fengu að finna fyrir skemmdarþörf "ungdómsins", þar sem allar rúður á jarðhæð voru brotnar. Verslanir höfðu verið eyðilagðar algerlega og granítsteinar lágu eins heyrúllur á túni hvert sem augað leit. Karen varð áhygjufull og gat ekki skilið af hverju svona lagað gerist í borginni okkar. "Gott að löggan hjálpar" sagði hún er við stóðum álengdar við dreggjar mótmæla næturinnar umkringda brynvörðum ökutækjum og virtist ekki hót ánægð með þessa freku "pönkara".



Brunalyktin var megn og sótið hafði litað framhliðar húsanna og yfirborð nágrenisins, allstaðar var brunnið drasl, grjót, glerbrot og hræ af ýmsu tagi. Ungdómurinn hefur verið iðin við kolann undanfarnar nætur, eru eitthvað eirðarlaus og pirruð greyin.!

Krakkarnir hafa ágætan málstað, þau vilja samastað og frelsi til að lifa lífinu utan hinna hefðbundnu borgaralegu lifnaðarhátta. Umburðarlyndi, margbreytileiki, sköpun, friður og mannúð eru þeirra slagorð. "Tek undir þetta allt saman, allt eitt af mikilvægustu hráefnum fyrir gott samfélag"! En þegar þessir krakkar taka upp á að leggja eigur borgarana í rúst af því að þau voru beðin um að flytja félagsmiðstöðina sína í stærra og betra húsnæði, þá dreg ég ætlunarverk og afstöðu í efa.

Ætli frekja og spennuþörf sé ekki ástæðan fyrir þessu öllu. Þeim finnst rosa gaman að láta mynda sig fyrir sjónvarpið þessum krökkum og láta handtaka sig, en svo gráta þau af ótta og einveru þegar í klefana er komið og þau átta sig á alvöru málsins, svo mikil er nú hin pólitíska sannfæring og fórnfýsi fyrir málsstaðinn.